De start van het project

Zo, daar zijn we weer. Afgelopen week hebben we vooral rond gelopen door Paramaribo. Tijdens deze week ben ik erachter gekomen dat, hetgeen wat al vooraf verteld werd ook daadwerkelijk de waarheid is. “No spang” is hier namelijk de standaard uitdrukking die aan alles word gekoppeld. Neem de tijd en alles komt vanzelf wel. Dit is ook een van de redenen dat ik mij al snel hier thuis voel. Het spreekt mij nogal aan, dit mooie gezegde.

Verder hebben we al aardig wat kilometers gemaakt met de benenwagen. Na een tijdje werd ook voor ons dit iets te veel en zijn we de taxi gaan uitproberen. Na een paar telefoontjes stond er binnen 5 minuten een taxi voor onze deur. Vaste prijzen zijn er niet echt, de een rekent meer dan de ander, het is een geven en nemen.

Helaas was al het papier werk in Nederland nog niet genoeg dus mochten we ook hier in Suriname daar verder mee aan de slag. Eenmaal bij het ministerie van justitie en politie aangekomen werden we de eerste keer meteen weer weggestuurd. De reden hierachter was, dat we niet de juiste papieren bij ons hadden, we mochten morgen weer terug komen. Eenmaal weer terug gekomen kregen we te horen dat we deze papieren helemaal niet nodig hadden en werd ons visum ingenomen ter controle. De reden voor het wachten was een kleine stempel, dus dat zal niet lang duren. We mochten plaats nemen in het hok met zo’n 30 andere mensen die voor verschillende zaken hier waren aangekomen. Na zo’n 2 uur te hebben gewacht kregen we dan uiteindelijk toch ons visum terug met het stempeltje erin. No spang…

Nu zijn we afgelopen vrijdag ook langs de stichting gegaan om te kijken wanneer we konden beginnen met werken. We konden vrijwel meteen aan de slag deze vrijdag, en werden in de namiddag verwacht bij het cultureel centrum om te assisteren bij een cursus “quality time”. Het kwam erop neer dat wij dozen naar boven mochten sjouwen en daarna nog een paar ballonnen konden opblazen. Na deze zeer vermoeiende klus, mochten we ons aansluiten bij de groep leerkrachten en een enkele ouder die deel namen aan de cursus. Al met al was het toch een inspirerende avond waarbij we veel hebben gedanst en gezongen.

Toen afgelopen maandag het pas echt voor ons startte wisten we eerlijk gezegd niet echt wat nu de bedoeling zou zijn. Elke ochtend starten ze gezamenlijk op met een gebed van een half uur. Tijdens dit half uur ben je aan het zingen, aan het bidden en aan het luisteren naar verhalen. Ik ben niet gelovig, maar als ik zie hoe deze mensen hier met elkaar omgaan en hoe open ze voor elkaar staan zie ik hier toch iets goeds in. Het lijkt mij niet slecht om zoiets in te voeren op een school of andere organisatie, zonder of met het gebed.

Mike en ik zijn nu bezig voor het kinderboekenfestival. We assisteren bij het onderdeel wedstrijden en kijken dan vooral naar hoe we meer kinderen kunnen laten deelnemen aan de wedstrijden. Dit gedeelte is namelijk nog niet erg bekend bij de Surinamers, terwijl het KBF toch helemaal volgeboekt is door honderden scholen in de omgeving. De komende tijd zullen wij ons hier nog mee bezig houden en zullen we nog extra taken erbij krijgen.

Op het moment is het nog lekker genieten van het weer, waarbij af en toe een flinke bui bij hoort.

Tot de volgende keer!